متن صحبت های مجید جعفری هرستانی در تظاهرات کلن در اعتراض به حضور احمدی نژاد

حضور احمدی نژاد در سازمان ملل (یا در واقع سازمان دولت ها) مانند دفعه قبل نه تنها دستاوردی برای جمهوری اسلامی نداشت بلکه به لحاظ سیاسی کاملا به ضرر جمهوری اسلامی تمام شد. احمدی نژاد به همان شیوه مضحک که در مناظره‌های پیش از برگزاری انتخابات با دیگر رقبای کاندید انتخاباتی درون حکومتی در پیش گرفته بود این بار نیز در عرصه جهانی‌ به همان شیوه، خود را مضحکه مردم جهان کرد و مخاطبین جهانی‌ را مانند خود احمق تصور کرد. جمهوری اسلامی تصور می‌کند با اینگونه اقدامات می‌‌تواند توجه و حمایت بخشی از مسلمانان را به خود جلب نماید،هر چند که تا قبل از ۴ ماه پیش با این سیاست موفق بودند اما حال آنکه کشتار ، تجاوز و شکنجه مردم کشوری که به یک کشور اسلامی شناخته می‌‌شود توسط اسلام گرایان حاکم باعث روی گردانی بخش قابل توجهی‌ از مسلمانان جهان ، نسبت به حکومت اسلامی در ایران گردید و بدین طریق توهم پوچ مسلمانانی که در ایران زندگی‌ نکرده اند را بر باد داد ، چرا که آنها دیگر می‌‌دانند که ماهیت حکومت اسلامی که وعده بهشت را آن هم فقط به مسلمانان می‌‌دهد، قطعا دنیای مردم را به جهنم تبدیل خواهد کرد. تصویر هجوم به خانه‌های مردم و ایجاد رعب و وحشت ،دستگیری مردم در خانه‌های خود ، شیشه‌های خانه‌ها را شکستند و شیشه‌های ماشین‌ها را خورد کردند و تجاوز اسلامی به زنان و مردان کشور مسلمان (از دید دیگر مسلمانان ) حذف رقبای مسلمان سهیم در حکومت نشان داد که فقط پیرو شمشیر علی‌ هستند آن‌ هم در جهت استحکام و تداوم غارت ثروت ایران و تداوم سرکوب و تجاوز بر مردمی که به آنان اسلام حکومت می‌کند. ما به عنوان چپ از منافع توده‌های مردم که حقشان توسط حکومت گران پایمال میشود دفاع می‌کنیم.چپ وقتی‌ به احمدی‌نژاد اعتراض می‌کند ، هم چنین در مقابل حکومتگران ۱۹۲ کشور حاضر در سازمان ملل یا همان سازمان دولت‌ها ، سکوت نمی‌‌کند و آنها را نیز نقد می‌کند .چپ معامله گر نیست ، چپ معترض است و خواسته‌های مردم را در دستور کار خودش قرار میدهد. چپ صدای مردم است. چپ فقط یک نیروی سرنگون کننده دیکتاتوری در عرصه مرز‌های ملی‌ نیست.چپ یک نیروی اجتماعی در سطح بین المللی است. چپ فقط ضد استبداد یا فقط ضد امپریالیسم نیست.چپ سیاهی لشگر نیست، بلکه سازمانده و منتقد در عرصه جهانی‌ است. چپ را با محدود کردن در حرکت‌های عمومی به انقیاد در آوردن است.ما چپ محلی یا زاد گاهی نیستیم، ما چپ بین المللی هستیم. هنر چپ به دنبال توده‌ها افتادن نیست، بلکه چپ افق میدهد. چپ خود و دیگران را چه در تئوری و چه در عمل به تکان و تحرک وا می‌دارد . چپ اندیشه گر و پرسشگر است در عرصه بین المللی . چپ وظیفه اش نقد همه ۱۹۲ کشوری است که در سازمان دولت‌ها معروف به سازمان ملل حضور می‌‌یابند. از این رو ما برای اعتراض به این اوضاع میتوانیم در صف مستقل به عنوان یک نیروی اجتمایی‌ که به طرح خواست‌های انسانی‌ توده‌های مردم می‌‌پردازد،حضور یابیم و تلاش نیرو‌های سبز اسلامی جناح اصلاح طلب در خارج برای تحمیل خود بر سایر نیرو‌های اجتمایی‌ را رّد کنیم و به شکست بکشانیم. در مبارزات خیابانی مردم در ایران و خارج از کشور نیرو‌های متفاوت اجتمایی‌ حضور دارند و نفی یا نادیده گرفتن سایر نیرو‌ها کاملا غیر دمکراتیک و غیر واقعیی‌ است . ما چپ‌ها صدای مردم هستیم و نه صدای موسوی و دیگر اسلام گرایان